Kościół leży wraz z kilkoma innymi kościołami ziemi lublinieckiej na Szlaku Architektury Drewnianej woj. śląskiego. Jest orientowany, konstrukcji zrębowej z wieżą konstrukcji słupowej.

   W architekturze sakralnej zwrócenie części prezbiterialnej, mieszczącej ołtarz główny, ku wschodowi (łac. oriens - „wschód”) — w stronę, z której ma nadejść Jezus Chrystus podczas drugiego przyjścia - paruzji ("Albowiem jak błyskawica zabłyśnie na wschodzie, a świeci aż na zachodzie, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego" Mt 24,27). O takich kościołach mówi się, że są orientowane.

   W 1679 r. była wzmiankowana kaplica św. Marcina, która w tym miejscu istnieć miała już w XIII wieku. Pierwotnie w miejscu obecnego kościoła stał kościół protestancki, wzniesiony w 1598 r. Kościół w obecnym kształcie wybudowany został w roku 1751, a jego budowniczy w tym samym czasie postawił w miejscowości także synagogę.

   Prezbiterium jest zamknięte trójbocznie, przylega do niego od strony północnej zakrystia z lożą kolatorską. Od północy przylega wieża szalowana deskami, z ośmiobocznym hełmem i latarnią. Wokół świątyni obiegają soboty. Dach kościoła jest typu siodłowego, jednokalenicowy, kryty gontem.

   Ołtarz główny jest neogotycki z obrazem patrona kościoła – św. Marcina. Boczne ołtarze z XVIII w. są w stylu barokowym.

   Chór muzyczny wsparty jest na czterech ozdobnie wyrzynanych słupach. Pod nawą kościoła znajduje się krypta, w której do 1960 roku znajdowały się prochy właścicieli miejscowości. Na południe od kościoła rozciąga się cmentarz.